De lamp ging aan…
Net als jij, ben ik een ziel op doorreis.
Ik vatte mijn huidige levensreis aan op 14 oktober 1953, als jongste van vijf. Mijn rugzakje was ruim voorzien van een starterspakket en plaats voor wat ik zou nodig hebben om mijn levensdoel , of liever – mijn duidelijk zielendoel – te bereiken en te vervullen.
Helaas kwam er een tijd waarop die duidelijkheid zoals bij de meesten van ons vervaagde en het leven af en toe een zoektocht werd, een lange voorbereiding op het moment waarop ik weer zou ‘wakker’ worden.
En dit gebeurde – zomaar ? – op een lentedag een 12-tal jaar geleden. Met goodwill en een dosis nieuwsgierigheid ging ik op de bank liggen bij een vriendin die al jaren bezig was met ‘spirituele’ thema’s, een helings- en verzorgingspraktijk, bewustzijns-filosofie. Ze gaf me vrijblijvend een energetische behandeling (Reiki & engelenenergie): ik voelde hoe haar handen voorzichtig en discreet diverse plaatsen van mijn lichaam raakten. Ontspanning was een spontane reactie, tintelingen hier en daar, en een ware ‘aardbeving’ rond de navelstreek.
De dag erna begon het me te ‘dagen’… Ik herinnerde me opeens weer zoveel, zelfs kleine ‘details’: het steentje dat ik als metgezel maandenlang voor me uitschopte op weg naar school (oh- vergeef me de brutaliteit!) en de hele dag in mijn pennenzak bewaarde; het dagenlange verdriet en schuldgevoel toen ik als vijfjarige ongewild een engelenbeeldje tegen de vlakte liet belanden.
De lamp ging aan. Ik voelde me vederlicht, ik kon zowaar de hele dag als vanzelf een glimlach aanhouden, een last van jaren viel van mijn schouders.