Als ik hierop antwoord met een droge samenvatting in curriculum-stijl, met een opsomming van de omgeving waarin ik opgroeide, de scholen die ik bezocht, de diploma’s die ik behaalde, en de professionele weg die ik insloeg, vertel ik je iets over de domeinen waarin ik mijn traject aflegde, niet over wie ik ben, hoe ik mezelf zie of wat me bezighoudt. Andere invalshoek dan maar…

Monique De Schamphelaere
Kristallengids en - hoeder

 

De lamp ging aan…

Net als jij, ben ik een ziel op doorreis.
Ik vatte mijn huidige levensreis aan op 14 oktober 1953, als jongste van vijf. Mijn rugzakje was ruim voorzien van een starterspakket en plaats voor wat ik zou nodig hebben om mijn levensdoel , of liever – mijn duidelijk  zielendoel – te bereiken en te vervullen.
Helaas kwam er een tijd waarop die duidelijkheid zoals bij de meesten van ons vervaagde en het leven af en toe een zoektocht werd, een lange voorbereiding op het moment waarop ik weer zou ‘wakker’ worden.

En dit gebeurde – zomaar ? – op een lentedag een 12-tal jaar geleden. Met goodwill en een dosis nieuwsgierigheid ging ik op de bank liggen bij een vriendin die al jaren bezig was met ‘spirituele’ thema’s, een helings- en verzorgingspraktijk, bewustzijns-filosofie. Ze gaf me vrijblijvend een energetische behandeling  (Reiki & engelenenergie): ik voelde hoe haar handen voorzichtig en discreet diverse plaatsen van mijn lichaam raakten. Ontspanning was een spontane reactie, tintelingen hier en daar, en een ware ‘aardbeving’ rond de navelstreek.

De dag erna begon het me te ‘dagen’… Ik herinnerde me opeens weer zoveel, zelfs kleine ‘details’: het steentje dat ik als metgezel maandenlang voor me uitschopte op weg naar school (oh- vergeef me de brutaliteit!) en de hele dag in mijn  pennenzak bewaarde; het dagenlange verdriet en schuldgevoel toen ik als vijfjarige ongewild een engelenbeeldje tegen de vlakte liet belanden.
De lamp ging aan. Ik voelde me vederlicht, ik kon zowaar de hele dag als vanzelf een glimlach aanhouden, een last van jaren viel van mijn schouders.

 

Adventurous journey

Ik besefte dat ik op een keerpunt stond: óf het rugzakje ordenen en opnieuw laden, óf alles op zijn beloop laten en de makke gang van het slaap-bewustzijn verderzetten…
Ik ging voluit voor het eerste: ik zou mijn hart volgen en vertrouwen op mijn buikgevoel, én op het Universum; ik was klaar voor transformatie! ‘Bring it on’ werd zowat mijn eerste schoorvoetende affirmatie.

Op korte tijd kwamen via workshops, lectuur, opleidingen, gesprekken… zoveel nieuwe én vergeten inzichten naar me toe. Ik snapte waarom ik al die tijd ‘oefeningen’ in alle domeinen van mijn traject doorlopen had: leraarschap, administratief – en redigeerwerk, zorgen voor en afscheid nemen… Het werd me duidelijk waar ik soms vastgelopen was, welke valkuilen ik niet ontweken had.
Mijn zintuigen – al die tijd wel dankbaar gekoesterd – werden nog krachtiger aangescherpt: ik leerde met andere ogen zien, luisteren naar verborgen of achtergehouden informatie, proeven van aangeboden wijsheid en schoonheid, communiceren met open vizier; ik gebruikte mijn speurzin naar onderliggende emoties en gedachtenpatronen bij anderen. Letterlijk en figuurlijk verkende ik tastend  de wereld van kristallen, en met het hele pakket plugde ik opnieuw in op een hoger trillingsveld, kon ik met vertrouwen een deel van de sluier van nieuwe densiteiten oplichten, bijgestaan door geziene en ongeziene helpers. Kon ik weer met overtuiging zeggen: ‘I AM’.